Te paard door de Andes
Vandaag hebben Astrid en ik onze eerste uitstap gemaakt. Een tocht van 4 uur te paard in de Cordillera Blanca. Onze eerste opdracht was het vinden van een ‘agentschap’ dat voor ons paarden en een gids kon regelen. Het eerste was te duur en bij het tweede lag de goede man de slapen toen we binnenkwamen. Bij het derde hadden we prijs: twee jonge simpaticos die voor ons twee paarden en een gids regelden.
Zo gezegd, zo gedaan. Deze morgen om acht uur waren we present aan la officina. Het vervoer naar Olleros, onze startplaats, bleek met een collectivo te zijn. Collectivos zijn minibusjes waar ze het begrip ‘beenruimte’ steeds een nieuwe dimensie meegeven, maw: met ongeveer 20 mensen in een busje voor 10. :-) Toen we aankwamen op de vertrekplaats van het busje, was de chauffeur nergens te bespeuren. Dan maar met de taxi! Het eerste deel van de rit veel heel goed mee. Tot we wegdraaiden van de hoofdweg en de bergen inreden op een onverharde boemelweg…
Eens aangekomen ging onze gids de paarden halen. Dit bleken hele leuke, en mooie, Peruaanse paardjes te zijn. Eén paard was heel rustig, het andere was in het begin wat weerbarstig, maar eens vertrokken bleken het rustige, maar taaie rakkers te zijn.
De tocht was echt prachtig. Vele mooie uitzichten, rare plantjes en zelfs de prachtige Condor gezien. (in de verte weliswaar)
De gids was een hele vriendelijke jonge gast, even oud als ons en we denken er aan om een langere tocht (3 dagen) met hem te ondernemen naar de ruïnes van Chavín.
De terugrit ging alsnog met een collectivo, een hele belevenis, maar eigenlijk best leuk: de mensen in het busje waren heel vriendelijk!
Zo, dat was het: wij gaan nu een Peruaanse specialiteit proeven: llomo saltado.
Adios,
Toon
Wat een stoere krijger op dat paard ;-)
Man, man, je maakt de mensen op het thuisfront wel wat jaloers met deze foto’s (iets minder met de verhalen over opengescheurde vuilzakken en al het lawaai).
En was de lama lekker?
Door Karl Gilis op 11 september, 2006 om 10:55
Llomo is verassend genoeg geen lama, maar een mengeling van koe en stier (bull). Het gerecht zelf is heel lekker en jullie moeten het zeker thuis eens proberen, hoe het hier gepresenteerd werd:
- Een hoopje rijst
- Een berg van fijne reepjes koe- en stiervlees, gemengd met frietjes, grote stukken ajuin (zoete), stukken tomaat en goed gekruid met koreander.
- Over beiden een sausje, ik denk zo ongeveer de jus die vrijkomt bij het bakken van het vlees.. :-)
Wie probeert?
——————
Gisteren hebben we ook de traditionele ‘Cuy’, het Guinese biggetje (google er eens op) geprobeerd. Man man man, wat een afknapper (maar we denken wel dat we een slecht stuk gekregen hebben). Het wordt hier aanschouwd als een echte lekkernij, maar onze magen waren er toch niet echt happig op. :-) Misschien proberen we het later nog wel eens…
Door Toon op 11 september, 2006 om 17:05
Wij hebben pas vandaag jullie verhalen kunnen lezen. Leuk is dat! En met plezier stellen we vast dat jullie daar al goed ingeburgerd zijn. De ruiterfoto geeft de indruk van een ervaren ruiter. Waar heeft hij dat geleerd? Wij blijven jullie berichtjes met nieuwsgierigheid volgen.
Door Oma en Opa op 11 september, 2006 om 20:07
Is een guinees biggetje niet zo’n lief klein knaagdiertje? Ge had zeker honger !
Door jak op 13 september, 2006 om 09:49
Laat nog wat dieren over voor de plaatselijke bevolking hé.
Door Karl Gilis op 14 september, 2006 om 11:39
Beste neefje,
Ik wist niet dat gij paard kondt rijden. Of is dit misschien een truuk in Photoshop? Of Peruviaanse technologie: een paneel met een foto van een ruiter, met een gat erin om uwe kop door te steken? Of misschien zijn wij gewoon jaloers :-)
Door Nonkel Gert op 16 september, 2006 om 11:13
Geen truuk! Maar laat ons zeggen dat dit paard “een goed stuur” had. :-)
En neen, het Guinees biggetje is niet lief en nadien had ik geen honger meer, al was dat niet van te veel te eten.. :-)
Door Toon op 16 september, 2006 om 23:31