losviajeros

Van Piura gingen we naar Máncora, een klein maar leuk kuststadje in het noorden van Peru. (Máncora op de wereldkaart) Op weg naar Máncora reden we door de Peruaanse olievelden, best een grappig zicht als je weet dat er verder niets (maar dan ook niets) te bespeuren valt in de woestijn. (buiten de gebruikelijke hoeveelheid afval)

Máncora is helemaal anders dan de andere steden waar we al geweest zijn. Iedereen loopt rond in short, bikini,… kortom: een tropisch sfeertje. Hier hebben we eens goed van de zon genoten, met verbrande billen/rug.. als gevolg! In Máncora reden er ook mototaxi’s rond, die ons o.a. naar de natuurlijke modderbaden, niet ver van Máncora, brachten.

De rit naar deze baden was een avontuur op zich, door stukjes bijna-woestijn, dan opeens weer in het groen langs een (mini)rivier, dan dóór de rivier (zonder water),… tot we uiteindelijk stopten … op een plaats waar helemaal niets te zien was! :-) Pas toen we uit de mototaxi stapten zagen we enkele meters verder een put met broebelend water in. Een beetje aarzelend gingen we er in, maar eigenlijk was het gewoon zalig!

De dagen nadien genoten we nog van terrasjes, lekker en zeer goedkoop eten, mooie zonsondergangen,…

Vanuit Máncora vertrokken we naar Tumbes met het idee de mangroves te bezoeken. Blijkbaar was dit niet zo’n toeristische attractie en we hebben een boottochtje moeten regelen via het plaatselijke restaurantje. Zo gezegd, zo gedaan. Eerst lekkere verse vis gegeten, met alles er op en er aan: vel, hoofd, vinnen,… .

Nadien gingen we van wal met ons bootje. Terwijl we de haven uitvaarden, werden we overal eens goed uitgelachen, want we moesten per sé zo’n knal-orange reddingsvest aandoen van onze kapitein, voor de mariniers die nergens te bespeuren waren. Eens we uit de haven waren bezochten we drie ‘eilandjes’ terwijl we tussen de mangroves vaarden. Heel mooi, en heel speciaal!

Op één van de eilandjes was er een kweekcentrum voor krokodillen. We kregen er wat uitleg van de conservator en zagen krokodillen van 1 tot 30 jaar oud. (en die zijn nog jong, want ze kunnen meer dan 70 jaar worden!)

Op het einde mochten we een van de krokodilletjes vasthouden voor het schieten van enkele memorabele plaatjes!

Van Puerto Pizarro gingen we per collectivo naar de grens, waar we direct opgewacht werden door een bende behulpzame Peruanen/Ecuadorianen die elkaar zouden vertrappelen om toch maar hun diensten aan te kunnen bieden. Deze diensten houden ondermeer in dat ze je de hele tijd blijven volgen, van politie naar paspoortcontrole, over de grens, naar een busmaatschappij om je reis verder te zetten,… . Dit uiteraard allemaal zonder er naar te vragen, en aan zeer voordelig tarief! :-) Onze passage aan de grens was met andere woorden een zeer drukke en vermoeiende ervaring. We hadden besloten om een nachtbus te nemen, rechtstreeks naar Quito en gingen dus op zoek naar een busmaatschappij die deze rit deed. Deze hadden we vrij snel gevonden en dus boekten we een ticket. Voordat we vertrokken moesten we echter nog per taxi naar de Ecuadoriaanse immigratiedienst die, heel practisch, ongeveer 3 kilometer weg van de grens lag. Enkele stempels in onze paspoort en een lekkere maaltijd later zaten we op de bus richting Quito voor een 12 uur durende rit.

Wat er nadien gebeurde zal Astrid jullie morgen verder vertellen! Oja, en iedereen die tot hiertoe al gereageerd heeft op de stukjes: het is héél leuk om jullie reacties te lezen. (Vergeet ook af en toe is niet opnieuw te kijken, wij reageren soms op jullie reacties!)