losviajeros

We zijn ondertussen iets meer dan 2 maanden in Argentinië en we kunnen dus toch wel stellen dat we de grootsheid en verscheidenheid van dit land ervaren hebben. Tango, uitgestreiktheid, lekkere wijn, véél vlees en een grappig Spaans accent dat we al helemaal onder de knie hebben…

We schrijven nog enkele ervaringen neer zodat jullie wat kunnen meebeleven hoe wij beleefd hebben.

Onlangs stapte er met ons een ‘gaucho’ op de bus met zijn zadel als bagage, gewikkeld in de typische geweven doeken met Argentijns motief. We zagen enorme kuddes schapen die bijeengedreven werden door gaucho’s vergezeld van hun honden. Leder vind je hier bij de vleet en ook prachtige messen om op Argentijnse wijze de grote porties vleesvan de asado te veroberen. We zaten uuuuuuuuuren op de bus en reden doorheen de Patagonische vlakten met prachtige zonsondergangen op hobbelige banen. We zagen galopperende paarden met hun manen in de wind en guanaco’s met hun dikke vacht ter bescherming van de hele koude temperaturen… Ach, er is zoveel moois dat we gezien en ervaren hebben, maar we houden ook nog wat te goed om te vertellen wanneer we terug thuis zijn…. en… dit is niet meer lang!! Op 25 mei zullen er 2 vermoeide maar gelukkige viajeros aankomen in de luchthaven van Zaventem.

Er rest ons dus nog 1 maandje waarin we een heel kort bezoek brengen aan Bolivia, waarna we onze reis afsluiten met Cusco en Machu Picchu (Peru).

Maar goed, nog wat foto’s en een verslag van onze reis vanuit Ushuaia naar Córdoba.

We verlieten met spijt in het hart de camping in Ushuaia waar we leuke mensen ontmoetten en toffe avonden beleefden. Een lange busrit en vele paspoortstempels later, arriveerden we in Puerto Natales (Chili). Dit was onze basis van waaruit we onze trektocht door het ‘Nationaal Park Torres del Paine’ planden. We deden er het W-circuit, één van de meest populaire trektochten in het park. Geladen met pak en zak, begonnen we aan onze 75 km door berg en dal (en soms rivier!). De natuur die ons omringde was werkelijk spectaculair: gletsjers, meren, speciale bergformaties, enz…

Op de eerste dag deden we het rustig aan. Slechts 22 km heen en terug tot aan de voet van de beroemde ‘Torres del Paine’. Dit zijn 3 granieten torens die ongeveer verticaal 2000 a 3000 m uit de grond omhoog reizen. Prachtig! We waren net voor donker terug in onze tent waar we van een lekkere, verse pasta genoten. Zonder twijfel de beste maaltijd van onze trektocht! De daaropvolgende dagen bestond het dieet namelijk uit pakjes soep, pakjes rijst en pakjes pasta… Hmmm, heel gevarieerd!

Op dag 2 moesten we voor de eerste keer een lange afstand overbruggen met onze rugzakken aan. Het was een zware tocht met veel stijgen en dalen én natte voeten… Er was namelijk een redelijk uit de kluiten gewassen bergriviertje dat ons pad kruiste. Gelukkig vielen we er niet in, wat anderen wel overkwam! ;)

De 3de dag slechts 5 km met de grote rugzak. Na deze 5 km konden we onze tent opzetten en met een dagrugzak verder trekken tot aan ‘Campamento Britanico’ (en terug natuurlijk). Deze tocht ging doorheen ‘Valle Francés’, een prachtige vallei waar we aan de ene zijde enorme gletsjers zagen en aan de andere de prachtige bergketen.

Na een ijskoude nacht trokken we naar onze laatste stopplaats: het prachtige turkoois gekleurde Pehoé meer. Van daaruit wandelden we 11 km tot aan de Grey gletsjer. De eerste aanblik van deze gletsjer was echt enorm indrukwekkend: ijs tot aan de horizon.

Na een dagje platte rust in Puerto Natales gingen we naar El Calafate, terug op Argentijnse bodem. In El Calafate is eigenlijk niets te zien, maar het is vlakbij de bekende Perito Moreno gletsjer. Dit is één van de weinige gletsjers ter wereld die vooruit gaat in plaats van achteruit, en wel met zo’n 2 m per dag.

Na 24 uurtjes op de bus waren we alweer op onze volgende bestemming: Esquel, toegangspoort tot het ‘Nationaal Park Los Alerces’. Alerces zijn bomen die slechts 1 mm per jaar groeien en dat 3000 jaar kunnen volhouden. Je kan je dus inbeelden dat de 2600-jaar oude boom die wij zagen een flinke jongen was! Bovendien krijg je van deze boomsoort geen splinters want het hout voelt heel zacht aan maar is eigenlijk super hard. Vandaar wordt deze boom enorm veel gebruikt als constructie-materiaal en is hij met uitsterven bedreigd.

We lieten Patagonië nu “voorgoed” achter ons en reisden verder naar het meren-gebied. Bariloche was onze volgende stopplaats.

Hier maakten we enkele mooie wandelingen maar waar we écht voor gekomen waren was: vliegvissen op de befaamde forelrivieren van het ‘Nationaal Park Nahuel Huapi’. ’s Morgens vertrokken we met onze gids, boot en al het andere materiaal richting Limay rivier. Na het aantrekken van onze modieuze pakjes kregen we, met onze voeten in het ijskoude water, deskundige instructies. Na een korte oefensessie en het vangen van wat “klein grut”, gingen we al vissend verder in de boot. 10 km op een prachtig stuk rivier. Echter, de enige die erin slaagde iets boven te halen waar we trots op kunnen zijn was Astrid (zegt Toon met zielige blik in de ogen).

Het was echter een fantastische ervaring, dat vliegvissen willen we zeker nog eens doen.